💧💦जलमित्र जीवन गौरव पुरस्काराच्या निमित्ताने!💦💧 (featured)

💧💦जलमित्र जीवन गौरव पुरस्काराच्या निमित्ताने!💦💧

(featured)

६ डिसेंबर, म्हणजे 

आमच्या दादांचा,

म्हणजेच

माझ्या गुरूंचा

म्हणजेच 

आंतरराष्ट्रीय किर्तीचे इतिहास आणि पुरातत्त्व संशोधक,

जलपुरुष,

संस्कृती पुरुष,

ऋषीतुल्य,

आदरणीय #डॉराश्रीमो

म्हणजेच

#डाॅराश्रीमोरवंचीकर

#DrRSMorwanchikar

#सातवहन आद्य संशोधक

यांचा जन्म दिवस!

दादा, खूप खूप आनंदी सदिच्छा! 💐💐💐

🙏🙇🏻‍♀️😇

गेल्या वर्षी याच दिवशी मी एक नवीन सदर सुरु केले होते "निवडक राश्रीमो"! 

जल मित्र जीवन गौरव पुरस्काराच्या निमित्ताने दोन शब्द, या खास दिवशी!

                               पुरस्कार! मग तो कुठलाही असो, प्रत्येकालाच हवाहवासा वाटतो, आपल्यालाच मिळावा असे वाटते. तो मिळण्यासाठी, मिळविण्यासाठी हर प्रकारे प्रयत्न केले जातात. बरेच पुरस्कार तर असे असतात की त्यासाठी अर्ज करावे लागतात, अनेक औपचारिकता पर पाडाव्या लागतात, बऱ्याच दिव्यांतून जावे लागते, स्वतःला सिद्ध करावे लागतात. 

                                   आमचे दादा म्हणजे आंतर राष्ट्रीय कीर्तीचे इतिहास आणि पुरातत्व संशोधक, जलपुरुष, संस्कृती पुरुष, ऋषीतुल्य, आदरणीय डॉ रामचंद्र श्रीनिवास मोरवंचीकर, या सगळ्यात कधीच पडले नाही, किंबहुना त्यांच्या तत्वात हे बसतच नाही. तरीही त्यांना दोनशे पेक्षा जास्त पुरस्कार आणि वीस जीवन गौरव पुरस्कार आज पर्यंत मिळालेले आहेत! गेल्या महिन्यात पुन्हा जल मित्र जीवन गौरव पुरस्कार जाहीर झाला. त्यांनी सांगितले आता मला कुठलाही पुरस्कार नको. परंतु त्या संस्थेने सांगितले, आपल्या शिष्यांची म्हणजे कै. डॉ. शरद मांडे यांची इच्छा होती, म्हणून तरी तुम्ही हा पुरस्कार स्वीकारावा. यांच्या शिष्यांच्या ऋणातून मुक्त होण्यासाठी म्हणून त्यांनी तो पुरस्कार स्वीकारण्याचे कबुल केले. सर्वसाधारणपणे शिष्य गुरूंच्या ऋणात असतो आणि त्यातून काही अंशी तरी मुक्त होण्याचा प्रयत्न करतो. पण इथे बघा! त्यांच्या नावाआधी लावण्यात येणाऱ्या बिरुदांचा काही अंशी उलगडा होईल, अर्थ समजेल! ते आम्हाला शिष्य म्हणत नाहीत. ते म्हणतात, या मी तयार केलेल्या विभूती आहेत! असो.

                              जल मित्र जीवन गौरव पुरस्कार, पुण्याच्या महाराष्ट्र विकास केंद्र, Global Centre for Water Science, Research, Technology & Development, Pune या संस्थेच्या वतीने दिला जाणार होता. सहजिकच समारंभ पुण्यात होणार होता. तथापि प्रकृती अस्वास्थ्यामुळे दादांना हा प्रवास कठीण होता. त्यामुळे या समारंभाला आणि पुरस्कार स्वीकारण्यासाठी अक्षय(दादांचा नातू) आणि मी जाण्याचे ठरले होते. तथापि संस्थेला दादांचीच उपस्थिती हवी होती. मग समारंभच संभाजी नगर येथेच करण्याचे ठरले. गोष्ट दिसायला छोटीशी आहे म्हटली तर, पण त्यामागचा अर्थ समजून घ्यायला आपण वाचक समर्थ आहात! 

                            तारखांची, मान्यवरांची जुळवाजुळव करून २३ डिसेंबरला करण्याचे ठरले. दादा म्हणाले, आता तू येऊ नकोस, खूप प्रवास झालाय तुझा आणि नुकतीच आजारातून उठली आहे. त्या उप्पर येणारच असशील तर रेल्वे, बस भानगडीत पडू नको, सरळ विमानानी ये, मी तिकीट देतो. तथापि २३ डिसेंबर म्हणजे जगभर नाताळची सुट्टी सुरु होते. त्यामुळे कुठलाही प्रवास असो तिकीट दर अव्वाच्या-सव्वा झालेले असतात. त्यामुळे मला, त्यांनी दिलेला पर्याय नको वाटला आणि अगदी मनाविरुद्ध, मी न जाण्याचा निर्णय घेतला. प्रचंड त्रास झाला, मलाच माझ्या या निर्णयाचा, अजूनही होतोय, समारंभ पार पडून गेला तरीही. 

                               पुण्यातील सर्व कार्यकर्ते आदल्याच दिवशी संभाजी नगरात दाखल झाले. कार्यक्रम चोख व्हावा आणि दादांना कमीत कमी त्रास व्हावा यासाठी, धावाधाव करून सगळी तयारी पूर्णत्वास नेली. २३ डिसेंबर सकाळी मला दूरध्वनी वरून स्वतः माननीय अनिल पाटील सरांनी सगळा वृतांत सांगितला आणि आम्ही दादांची नीट काळजी घेऊ, त्यांना त्रास होणार नाही याची दखल घेऊ असे सांगितले. सांगितल्या प्रमाणेच सगळा कार्यक्रम व्यवस्थित पार पडला, दादांना जराही त्रास न होता! मग काय केवळ आनंद! 

                             दादांनी पुरस्कार स्वीकारला! देणारेही आनंदले! दादा, पुरस्कार स्वीकारतात म्हणजे फक्त फुलं, प्रमाणपत्र आणि काही स्मृती चिन्ह असल्यास ते स्वीकारतात. बाकी रक्कम कितीही असली, तरी ती स्वीकारत तर नाहीच, नाही. पण ती रक्कम, त्याच संस्थेला दान करतात! त्यांच्या पुढील संशोधन कार्यास मदत म्हणून!

                           आजचे जग म्हणजे आभासी निरोप पाठविण्याचे जग. अगदी आपल्या रक्ताच्या माणसाला भेटणे तर सोडाच पण, दूरध्वनी करून बोलण्याचे कष्ट न घेणारे जग. कारण काहीही असो, कमीतकमी शब्दांत निरोप पाठवून क्षण साजरा केला जातो, मग तो आनंदाचा असो, यशाचा असो अथवा दुःखाचा असो. तथापि दादांना हा पुरस्कार मिळाल्याचे स्थानिक वृत्तपत्रात आणि इतर माध्यमातून प्रकाशित झाले आणि प्रत्यक्ष भेटायला येऊन शुभेच्छा देणाऱ्यांची रीघच लागली. इतकी रीघ लागली की दादांना सगळ्यांना भेटून-बोलून दमायला झाले, त्यांचे दैनंदिन कार्यक्रमाचे वेळापत्रक पूर्णपणे कोलमडून गेले. चमत्कारच! किती हे प्रेम! किती ही माया! मी तर हे सगळे ऐकून व्यक्तच होऊ शकले नाही. आजही हे जग विश्व म्हणून संबोधता येऊ शकते! ही जाणीव झाली आणि सगळा आनंद शतगुणित, सहस्त्रगुणीत, लक्षगुणित झाला...!

                               २०२३ वर्षाचा गोड शेवट! ज्याचा शेवट गोड, ते सारेच गोड असे म्हटले जाते. तथापि खऱ्या अर्थाने, सर्वाथाने हे वर्ष अतिशय छान होते. भरपूर अभ्यास झाला. दादांनी काही जबाबदाऱ्या दिल्या होत्या, त्या सुद्धा व्यवस्थितपणे पार पडल्या...! अशा अनेक गोष्टी!

तर, असे आमचे दादा!

पाण्याचे सर्वस्पर्शी अभ्यासक!

पाण्याचे आद्य संशोधक!

पाण्यासारखेच नितळ, निर्मळ, पवित्र!

ते कुठल्याही पुरस्काराच्या मागे जात नाही, तर पुरस्काराच त्याच्या कडे येतात.

"जल मित्र जीवन गौरव" पुरस्काराच्या निमित्ताने...

माझे हे दोन शब्द...

(त्यांच्यावर, सर्वस्पर्शी ग्रंथ करावा असे माझ्या मनात आहे. तथापि मला वाटले, काही काही निमित्ताने थोडे थोडे लिखाण करत राहिले तर, तो ग्रंथ पूर्णत्वास जाण्यास मदत होईल. म्हणून हा एक छोटासा लेख)

आनंदी पाऊस

(featured)

२६ डिसेंबर २०२३