😍स्नेहाळ मेळावा!😍 (काही अनुभवलेलं...)

 😍स्नेहाळ मेळावा!😍

(काही अनुभवलेलं...)

                                          अभ्यास सर्वेक्षणाच्या निमित्ताने घरी गेले होते. गेल्यावर कळले, दुसऱ्याच दिवशी मम्मी-दादांचे मित्र-मैत्रिणी जमणार आहेत. मी या सर्वांबद्दल बरेच ऐकून होते. त्यांची काही प्रकाशचित्रं सुद्धा पाहिलेली होती. तथापि त्यांना प्रत्यक्ष भेटण्याचा योग मात्र कधी आलेला नव्हता. आता मात्र त्या साऱ्यांनाच भेटता येणार म्हणून आनंद आणि कुतूहल सुद्धा होतेच. ही सगळी मंडळी म्हणजे प्रवासाच्या/सहलींच्या निमित्ताने झालेली ओळख. या सगळ्यांनी बऱ्याच सहली एकत्र केलेल्या आहेत. तथापि तब्बेतीच्या तक्रारींमुळे, गेले दोन-तीन वर्षांपासून मम्मी-दादांना प्रवास करणे शक्य होत नाही. तरीही या सर्वांची मैत्री अबाधित आहे. कायम ते एकमेकांच्या संपर्कात असतात. एकमेव समर्थन प्रणाली(support system) म्हणजे हुशार भ्रमणध्वनी(smart phone)! या हुशार भ्रमणध्वनीच्या नावाने कितीही शंख करा, त्याला बोल लावा, पण तो सगळ्यांसाठीच या ना त्या कारणाने उपयोगाचाच आहे. असो .

                                       खरतरं या गटातील एक मामा लेकीकडे आल्याने, मम्मी-दादांना भेटायला येणार होते. मग सगळ्यांनाच निरोप गेले, अर्थातच लाडक्या हुशार भ्रमणध्वनीच्या सहाय्यानेच! साऱ्यांचेच होकारात्मक/सकारात्मक निरोप आले. सगळ्यांनीच एकत्र भेटण्याचे ठरले. पैकी दोघे-तिघेच जेवायला येणार होते, बाकी सगळ्यां करिता नाश्ताचे करावे असे ठरले. जेवणात श्रीखंड तर नाश्त्यासाठी पोहे, असा बेत ठरला होता. 

                              मला तर फारच उत्सुकता लागून होती, सगळ्यांना भेटण्याची! वाटच बघत होते, त्यांच्या येण्याची! पहिली जोडी आली. सोबत मुलगा-सून-नातू! सोबत मुलगा आला, ते मी समजू शकते. आई-वडील एकटे येऊ शकत नसल्याने, मुलगा त्यांना त्यांच्या गाडीतून घेऊन आला असणार. सून-नातू सुद्धा सोबत होते. मला वाटले त्यांना इकडेच कुठे काही काम किंवा कार्यक्रमास जायचे असावे. कारण हल्ली आपल्यापेक्षा जेष्ठ पिढी सोबत कुठे जायची कुणाचीच तयारी नसते. तथापि थोडा वेळाने आपसूकच कळले, या गटातील आमच्या मामांनी या नातवाला बघितले नव्हते आणि त्यांना त्यांच्या घरी जाणे अवघड होणार होते. एकांना प्रेमाने आपल्या नातवाला दाखवायचे होते, तर दुसऱ्याला आपुलकीने बघायचे होते, या नातवाला! काय स्वर्गीय आणि दैवी भावना, प्रेम! यावर कसे आणि काय व्यक्त व्हावे मला कळलेच नाही. सारखेच कानावर आदळत असते, वाचायला मिळत असते, माणसातील प्रेम, आपुलकी, माणुसकी संपली आहे. हे काय आहे मग! याला काय म्हणायचे? आपुलकी, माणुसकी या सगळ्याच्या पण पलीकडले आहे हे! देवक्षण, देवकण... असे काही म्हणू शकतो आपण!

                                           हळूहळू करत एक एक करत मंडळी येत होती. मामाही आले, त्यांची लेक त्यांना घेऊन आलेली. तीही थोडावेळ बसली, थोड्या मनमोकळ्या गप्पा तर झाल्याच पण हसत-खेळत एकमेकांच्या तक्रारी सुद्धा सांगितल्या बाप-लेकीने! तीही खूप वर्षांनी आलेली आणि तिच्या दोघी मैत्रिणी जवळपासच असल्याने, त्यांचेही त्यापैकी एकीच्या घरी भेटण्याचे ठरले होते. थोडावेळाने ती तिकडे रवाना झाली. 

                                        सगळी मंडळी जमली. चेष्टा, मस्करी, गप्पा, हशा, या मिश्र आवाजांनी घर भरून गेले. एकीकडे आम्ही पोह्यांच्या तयारीला लागलो. बरीचशी तयारी आधीच करून ठेवली होती. बरीच मंडळी असल्याने मोठ्या प्रमाणावर करायचे होते, त्यामुळे घरातील गॅसवर न करता बाहेर मोठी गॅस-भट्टी काढून त्यावर करायचे ठरले. पोहे मोठ्या प्रमाणावर करायचे होते, त्यामुळे मला एकदम सुचले रील करू या. अर्थातच, मग मी या कामाला लागले. तेल किती, मिरच्या किती, मीठ किती विचारत, ठरवत, बघता-बघता पोहे आणि रील दोन्हीही तयार झाले. अर्थातच, पोहे रेडी टू इट आणि रील रेडी टू एडीट. 

                                              त्यानंतर मात्र खूपच धांदल उडाली. इतकी की सगळी मंडळी परत निघायला लागेपर्यंत एकही प्रकाशचित्र काढले गेले नाही, कुणाच्या ध्यानातही आले नाही. हे आता लिहायला घेतल्यावर ध्यानात आले. नाश्त्याच्या ताटल्या तयार करणे, त्या देणे, पाण्याचे पेले भरून देणे. कुणाला गोड जास्त नको, कुणाला पोहे थोडे कमी करून हवेत, तर दोघी म्हणाल्या आम्ही एकाच ताटली खातो, एक परत घेऊन जा! एक ना अनेक! मग चहा. सगळं घर एका आनंदी आनंदाने भरून गेले होते! फक्त आनंदी असल्याची जाणीव होती, साऱ्यांनाच! बाकी साऱ्या जाणीवा कुठे गायब झाल्या होत्या देवच जाणे! 

                                             त्यांच्या गप्पांच्या दरम्यान, त्यांच्या पुढील भेटीच्या तारीख आणि ठिकाण यावर चर्चा झाल्या आणि त्याप्रमाणे त्यांच्या सहल संचालकास कळवून एखादे छानसे ठिकाण सुचविण्यास सांगितले. या साऱ्या नंतर येते ती वेळ म्हणजे निरोपाची वेळ. आणि त्याच्या अगदी आधी गट-प्रकाशचित्रं काढण्याची. हा कार्यक्रम पार पडल्यावर जेवणासाठी असलेली मंडळी थांबली आणि बाकी सारी रवाना झाली. भोजन! आता अगदी मोजकीच मंडळी असल्याने, मलाही त्यांच्या गप्पांत सामील होता आले, त्यांच्याशी संवाद साधता आला.  काही सांगता आले, काही विचारता आले. माझ्या अभ्यासासाठी त्यांनी स्वतःहूनच मदत करण्याचे आश्वासन दिले!

                                           जेवण झाल्यानंतर आमच्या मामांनी माझ्या भाचरांना खाऊसाठी एक-एक शंभराची नोट तर दिलीच, तथापि मला सुद्धा दिली! काय भारी वाटले! मी अगदी आनंदाने थोडेही आढेवेढे न घेता शंभराची नोट घेतली आणि वाकून नमस्कार केला, तर म्हणाले तुझी पी एच डी झाली की मला नक्की सांग. शंभरच्या नोटे इतकी भारी नोट दुसरी नाहीच! मम्मी तर काय त्यांची बहीणच, तिला सुद्धा भरभरून ओवाळणी दिली आणि वाकून नमस्कार केला! मघापासून मी मामा म्हणतेय, पण हे आमच्या कुठल्याही नात्याचे नाहीत. हे मामा म्हणजे यांच्या सहल-गटातील एक सदस्य! पण हे माझ्या मम्मीच्या माहेरच्या गावीच राहात होते. त्यामुळे लगेच ही दोघे बहिण भावंड झाली आणि आजतागायत कितीतरी भाऊबीज-राखी एकत्र साजरी केली! असे आमचे हे मामा.

                                          पुढे त्यांच्या लेकीची वाट बघत परत गप्पा रंगल्या. थोड्याच वेळात ती आली, सोबत तिची मैत्रीण तिला सोडायला आलेली. मग थोडावेळ त्यांच्याशी गप्पा. वेळ व्हायला लागला त्यांना पुढे बराच प्रवास होता, त्यामुळे निघायची घाई. मग आत्याची, तिच्या या भाच्यांना साग्रसंगीत निरोप देण्याची गडबड उडाली. आमचे दादा आणि मामा बाजुबाजुलाच बसलेले. मामांनी बसल्याबसल्याच दादांना वाकून नमस्कार केला. तथापि दादांचा थोडा ओरडल्यासारखा आवाज आला. चमकून काय झाले हे जाणून घ्यायचे म्हणून एकदम तिकडे वळून पाहिले तर मामांचे शब्द ऐकू आले, मी नमस्कार केला हे तुमच्या लक्षात राहावे म्हणून चिमटा काढला! किती हे प्रेम! किती ही आपुलकी! आणि विनोदबुद्धी! मी तर यावर व्यक्त व्हायचा प्रयत्न न करता, तो क्षण पूर्णार्थाने जगून घेतला आणि मनात जपून ठेवला!

                                      हे सगळे इथेच थांबले नव्हते. पुढे ते, जवळच राहात असलेल्या, माझ्या थोरल्या बहिणीला भेटावयास गेले. तिला भेटले, मामांच्या लेकीने ताईला वाकून नमस्कार केला आणि ते पुढच्या प्रवासाला मार्गस्थ झाले...

किती चैतन्यमयी मानवता ही!

हीच मानवतेची ज्योत कायम तेवत राहायला हवी!

आपण सर्वांनीच आपल्या परीने हा प्रयत्न करू या!

पृथ्वीचा स्वर्ग व्हायला वेळ लागणार नाही!

😇😇😇

आनंदी पाऊस

(काही अनुभवलेलं...)

३ एप्रिल २०२४

पोहे तयार होत आहे!

🤤🤤🤤

😋😋😋

😇😇😇

नाश्ता ताटली 😍